როგორიც ახლა ვარ, ასეთი ვიყავი ბავშვობაშიც. სულ 5 დედმამიშვილი ვიყავით. ჩემი ძმა გარდაიცვალა. ჩემი დებიდან ერთი ვლადიკავკაზშია….
ჩემს ძმას ვლადიმერი ერქვა. ბავშვობაში დიდი კონტაქტი არ გვქონდა იმიტომ, რომ 15-16 წლით დიდი იყო ჩემზე. რომ წამოვიზარდე, ამერიკაში წავედი, ის აქ დარჩა. მაგრამ, რა თქმა უნდა, ძალიან კარგი ურთიერთობა გვქონდა.
ჩემს ძმას ფილტვის სიმსივნე ჰქონდა. დიდი ხანი იყო ავად და ყველამ ვიცოდით. რაც შემეძლო იქიდან ყველაფერს ვაკეთებდი. არც ის ჩამოსულა ამერიკაში და არც მე საქართველოში. როცა ჩამოვედი, უკვე ავად იყო. ჩემთან სანახავად მოვიდა, მეუღლემ მოიყვანა. ერთი კვირა იყო და მერე ისევ მოითხოვა სახლში წასვლა. ექიმთანაც მივიყვანეთ, მაგრამ, სამწუხაროდ, ძალიან გვიანი იყო. რომ მნახა, მერე გარდაიცვალა.
ნახვა მოვასწარი. ჩემი ძმის გარდაცვალების შესახებ ძალიან არასწორ დროს, “ცეკვავენ ვარსკვლავების” ლაივამდე, საათ-ნახევრით ადრე გავიგე. არასდროს ხარ მზად იმისათვის, რომ ვინმემ სამუდამოდ დაგტოვოს. მაშინ გრძნობ გამოწვევას, არა როგორც გოჩა, არამედ როგორც არსება, როგორი ძლიერი ხარ. სამწუხაროდ, ძლიერი აღმოვჩნდი. არ უნდა იყოს ადამიანი ეგეთი ძლიერი. შოუ გაგრძელდა, არ მეგონა თუ გამომივიდოდა. მაგრამ, ისე გამოვიდა, რომ ჩემი თავი არ მომეწონა.”
